We beseffen meer en meer dat we als ouder impact hebben op hoe onze kinderen zich later gaan voelen en gedragen. We herkennen dit in onszelf. Als je bijvoorbeeld een mama had die altijd heel veel schrik toonde, dan heb je dit waarschijnlijk voor een deel overgenomen. Dit maakt dan dat jij zelf angst hebt om iets nieuws te proberen of de hele tijd nadenkt over mogelijke rampscenario’s. Dus we hebben nu meer dan ooit schrik om onze kinderen op te zadelen met onze problemen en we proberen de perfecte ouder te zijn.
Enerzijds kan je opmerken dat dit een goede evolutie is. In ons collectief bewustzijn zit nu het besef dat we invloed hebben op onze kinderen en dat we moeten letten op ons gedrag, reacties en uitspraken. Maar die “over-focus” om geen fouten te maken, zorgt voor enorm veel stress bij ouders. En dat is net de energie die we niet willen doorgeven aan kinderen, en zorgt ervoor dat de mama’s en papa’s op hun tandvlees zitten.
Mensen maken fouten, ook als ouder mag dat
We zitten in een proces waarin we evolueren naar een nieuw soort ouder, die heel gemakkelijk en vanzelfsprekend aan ‘positief ouderschap’ zal doen. Maar dit is een pad van vallen en opstaan. Vorige generaties waren niet zo hard bezig met de impact van hun manier van opvoeden. Mijn grootouders stonden helemaal niet stil hoe je kinderen het beste zouden opvoeden om hen mentaal en emotioneel het beste te ondersteunen. Dit besef is stilletjes aan in onze maatschappij een opmars beginnen maken, en elke nieuwe generatie is zich er meer en meer van bewust geworden. En nu zitten we met ouders die zich enorm verantwoordelijk voelen over de impact die ze hebben op hun kinderen.
Besef dat die impact als ouder wel belangrijk is maar niet allesbepalend. Kijk maar naar jezelf, niet al jouw ‘problemen’ komen van je ouders of je opvoeding. Naast je opvoeding en je kindertijd bepalen ook je genen, eigen keuzes, collectieve denkvormen, maatschappij, vorige levens, etc… de patronen waarmee je nu te maken hebt.
Die angst om fouten te maken kan je bekijken als een deel van jezelf die ervoor wil zorgen dat je als ouder je best gaat doen, en dat je gaat nadenken over je gedrag als ouder. Dus kijk naar die angst als een positief deel van jezelf. En laat het niet verlammend werken.
Je moet jezelf ook niet opofferen voor je kinderen. Je mag (je moet zelfs) als ouder zorg dragen voor jezelf. Je mag eens een weekendje eropuit trekken zonder de kinderen als je aanvoelt dat je dit nodig hebt. Als je uitgerust en in balans bent, dan ga je minder boos worden, ga je kalmer reageren op wat je kinderen uitsteken en is het gemakkelijker om positief te blijven.
Het is ook een heel goed signaal om te geven aan je kinderen: jouw mentaal, emotioneel en spiritueel welzijn is iets waar je aan werkt, en waar je best elke dag mee bezig te bent, waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Wordt er iets aan je gevraagd dat je helemaal niet wil doen? Zeg dan nee. Zijn je batterijen bijna leeg? Tijd voor diepgaande zelfzorg. Als kinderen deze manier van leven zien bij hun ouders, zullen ze meer geneigd zijn om dit zelf ook te doen. Hard werken is prima, maar ‘hard opladen’ is ook nodig.
Er is altijd wel iets waardoor je rationeel brein gaat zeggen ‘Ik kan nu geen tijd voor mezelf maken … want mijn zoon heeft net z’n eerste wedstrijd, want mijn dochter heeft een belangrijke toets, want mijn kinderen moeten naar hun hobby’s…’
We doen net alsof de kindertijd nog niet het echte leven is. Alsof je leven pas begint wanneer je 18 jaar bent geworden of wanneer je afgestudeerd bent. Het is niet omdat wij er als maatschappij een leeftijd op hebben gekleefd, dat je leven dan pas begint.
Als kind ben je ook al je eigen leven aan het vorm geven en je eigen keuzes aan het maken. Dus je mag als ouder ook wel wat verantwoordelijkheid leggen bij je kinderen, de druk ligt niet volledig op jouw schouders.
We willen ook heel graag ‘regels’ opleggen bij onze kinderen omdat we denken dat we hen zo de beste kansen geven. “Je moet hard werken om iets te bereiken in je leven. Je moet hobby’s doen om jezelf veelzijdig te ontwikkelen. Je mag niet zoveel gamen. Je moet sociaal leren zijn. Je moet de hoogst mogelijke richting studeren op school, …” Terwijl we zelf als volwassenen snakken naar een leven waarin niets moet … iets om over na te denken ..
